Waarom houden mensen van mysteries?

Een mysterie is een vraag waarop geen antwoord is. En laten wij mensen nou dol zijn op antwoorden zoeken. Hoe komt dat?

Nodig om te overleven

Mensen zijn geprogrammeerd om antwoorden te zoeken. We moesten ook wel, toen we nog oermensen waren. Waar vind ik eten? Hoe ontsnap ik aan die sabeltandtijger? Vond je geen antwoord op zo'n vraag, dan ging je dood.

Ons brein bedenkt nog steeds graag antwoorden. Vandaar dat we detectivefilms- en series leuk vinden. Wie pleegde die moord? Was het de butler?

Verhalen over mysterieuze wezens of steden roepen ook lekker veel vragen op. Bestaat het monster van Loch Ness echt? Of het Bigfoot-monster?

Nieuwe bewijzen?

Zulke mysteries blijven spannend, doordat er steeds bewijsmateriaal opduikt. Mensen maken bijvoorbeeld foto's van het monster van Loch Ness. Of ze vinden een haar van Bigfoot.

Maar: die 'bewijzen' blijken later vaak nep. Het monster op de foto blijkt een kleipoppetje op een speelgoed-onderzeeër. En die haar van Bigfoot is eigenlijk van een ijsbeer.

Smoesjes verzinnen

Bewijs is er dus meestal niet, voor mysteries. Waarom willen we er toch in geloven? Dat komt door iets wat psychologen cognitieve dissonantie noemen. Dat is het vervelende gevoel dat je krijgt als je je vergist. Om toch gelijk te krijgen, ga je dan smoesjes verzinnen.

Dat doen mensen ook bij mysteries. Misschien zien we het monster van Loch Ness niet omdat het altijd op de bodem van het meer zit? En misschien lijkt Bigfoot toevallig heel erg op een ijsbeer?

Samen fantaseren

Het scheelt als er heel veel mensen in een mysterie geloven. Dan kun je er met zijn allen over fantaseren. En stiekem hopen dat het mysterie nooit wordt opgelost.