Waarom herinner je je niets van je babytijd?

Warm en veilig dommelde je in je moeders buik. Brabbelend lag je in de wieg. Dapper zette je je eerste stapjes. En van al deze mooie momenten… zul je je nooit meer iets herinneren. Waarom niet?

Niet echt verdwenen

'Oh jaa!' Ken je dat gevoel, als je plots iets herinnert dat je vergeten was? Bijvoorbeeld de naam van een oud-klasgenootje. Of hoe een vakantievriendje van drie zomers geleden eruit zag.

Je was het vergeten, maar niet helemaal. Ergens diep in het doolhof van je geheugen zat die herinnering nog opgeslagen. Alleen kon je er niet makkelijk bij. Totdat iets die herinnering terugbracht. Een foto bijvoorbeeld. Of de eerste letter van iemands naam.

Zo gaat dat met de meeste herinneringen. We vergeten ons hele leven meer dan we weten, maar die herinneringen zijn niet echt verdwenen. Maar als je vader vertelt hoe leuk je het als baby vond om te spelen met zijn tenen, dan zeg je nooit: 'Oh jaa! Nu je het zegt, dat was echt zoooo grappig!'

Overschreven herinneringen

Waarschijnlijk zijn onze alleroudste herinneringen wél echt weg uit ons brein. Waarom precies? Dat weet niemand zeker.

Mogelijk komt dat doordat het brein van kinderen zich zo snel en heftig ontwikkelt, dat die eerste herinneringen zijn overschreven door nieuwe herinneringen. Zoals wanneer je oude foto's van je telefoon verwijdert om ruimte te maken voor nieuwe foto's.

Jammer, want hoe leuk zou het zijn als je op saaie maandagmiddag even in een stoel achterover kon leunen en kon terugdenken aan je heerlijke tijd als baby…