Waarom blijft mijn hand niet aan een steen plakken?

Alle dingen om je heen bestaan uit bizar kleine atomen die elkaar vasthouden als magneetjes, lees je wel eens. Maar klopt dat wel? Waarom blijft je hand dan niet vastkleven aan een steen, een gamecontroller of een kopje thee?

Onzichtbare plakkracht

Net zoals wolven, kromzwaarden, snoepjes en palmbomen ben jij een gigantisch bouwwerk van talloze atomen. Deze deeltjes trekken elkaar heel stevig aan, dankzij een onzichtbare plakkracht. Daardoor val jij bij een zuchtje wind niet in eindeloos veel stukjes uit elkaar!

Toch kleeft je hand, met al zijn plakatomen, niet vast aan een steen, die óók vol plakatomen zit. Hoe kan dat dan?

Denk aan een grote danskring. Elk kind (atoom) houdt met twee handen een ander kind vast. Er zijn dus geen vrije handen meer over om nieuwe dansers erbij te grijpen. Precies zo zijn de atomen in je hand en in een steen al bezet. Ze kunnen niet zomaar andere atomen erbij nemen. Daarvoor moeten eerst twee kinderen (atomen) elkaar loslaten - maar dat doen ze niet graag.

Botsende billen

Raakt jouw hand een steen, dan botsen als het ware twee volle danskringen. Je krijgt dan niet één grote gezellige samensmelting, maar botsende billen en stotende ellebogen. Au!

Bij atomen bestaan deze buitenkanten uit deeltjes met een negatieve elektrische lading genaamd elektronen. Die duwen elkaar een beetje weg. Net zoals de minkanten van twee magneten.

Eén grote lijmbal

Alleen onder bijzondere omstandigheden kunnen atomen toch nieuwe verbindingen aangaan. Bijvoorbeeld als er veel hitte en druk is, binnen in de aarde.

Maar gelukkig dus niet zomaar. Want stel je voor dat je hand zou blijven kleven aan elk glas limo en aan elke kat. De hele wereld zou dan al snel één grote lijmbal worden!